Olga Novo: Anquises

Arrastras os pés papá

lévote cos ollos ao carrelo

porque tentas fuxir  da vellez coma dunha guerra ancestral

eu súbote ás miñas vértebras

combadas polo peso

arrastras os pés pero eu podo contigo

e lévote ao carrelo

ata o final da vida.

Arrastras a linguaxe e non che vén

á memoria un verbo

que aniñaba  na parte esquerda do cerebro e eu

completo a túa frase coa  palabra arar querer sachar tractor ou balboreta arrastras

a mente cara o pasado

e só lembras aquela feira de 1952

cando se lles caeron os cascos aos bois volvendo de Pedrafita

e lles sangraban os pés no río

a sua cornamenta aínda se abre nalgunha das túas neuronas

e volves a ser un tratante de gando corenta anos despois.

Eu non sei ata cando lembrarás inda o meu nome

e saberás aínda que son a túa filla.

Descoñezo como se enrodelan as terminacións nerviosas

e se crispan e ás veces atopan unha luz silábica

que lles indica o camiño.

Como é  que de súpeto non sabes talvez

que había que pór un pé diante do outro

para poder soñar

e que se arrodeas unha muller cos brazos iso é amor

e todo o demais

desaparece.

Porque así de sinxelo é o universo.

Como o pequeno lexema ao que te agarras algunha tarde

como se fora o mango dunha gadaña.

Ti

que fuches un orador no medio do agro ante un público estupefacto

de corvos grilos toupas ovellas e libeliñas

Ti

que tiñas a intuición do poema na punta da lingua

e explotábache no ceo do padal coma un figo maduro

carnoso exacto e brutal.

Que sabías que a nosa lingua o trigo déitase

ante unha orde do vento

que a rama das patacas arde

que existen cousas tan finas

coma a lingua dunha pita...

e só lembras aquela feira de 1952

cuando se lles caeron os cascos aos bois volvendo de Pedrafita.

Papá

como será

cando se che  despalatalicen as consoantes

e vexas chover desde dentro sen entender a auga

e remexas a lingua ata atopar a forma máis adecuada

e sorrís porque sabes

que aínda non caíches definitivamente

na curva melódica do silencio.

Lembras

con toda exactitude

que mamaches ata os cinco anos nos peitos da mai Benigna

que parira  dazaseis fillos no último cuarto da casa

agarrada á branceira rezándolle a algún santiño

rompendo tódalas augas coma quen escacha un océano...

Eu penso que a podes ver ata cos ollos abertos

espalancados ao alén

cando ficas absorto e ninguén alcanza a saber

en que dimensión da marabilla está pousado o teu cerebro

coma as patiñas pequenas dun paporroibo riba da galla dunha pereira.

Igual ves a neve por dentro

a estructura molecular do amor

as partículas dun bico cando se está formando na carne dos beizos e o ar

igual ves 

a enerxía 

e non atopas  no abecedario

ferramentas para o inefable

e por iso calas ou lle chamas culler á lámpada a

e te trabas no medio da oración simple

e comenzas a falar feremosamente poñendo por diante a subordinada.

Porque á fin

papá

te dirixes a min sen orde nas túas ordes

e desfás a sintaxe igual que debullabas fabas

e todo cobra o senso profundo daquilo que non ten lóxica

nin está sometido a nada.

Igual ves a neve por dentro

igual entendes a sombra

e es quen de calcular o radio dunha paixón

aínda que o resultado non poida comunicarse

máis que a través de pel.

Igual ves como vén cantar o poema na caracol do oído

e lle ves esvarar do peteiro ese po dourado

e caerme no tímpano

cando empezo a chorar coa emoción da escritura.

Igual ves como se me encolle a alma

cando se che encolle a túa.

Igual ves como ven cantar o poema no caracol do oído

e lle ves esvarar do peteiro ese po dourado

e carme no tímpano

cando empezo a chorar coa emoción da escrita

e ti só lembras aquela feira de 1952

cando se lles caeron os cascos aos bois volvendo de Pedrafita.