luns, 30 de maio de 2022

Giovanna Garzoni: Naturezas mortas

 

Giovanna Garzoni (1600-1670), pioneira da súa época, foi admirada polas súas meticulosas naturezas mortas, cientificamente precisas e requintadas, preferiblemente realizadas con témpera sobre vitela, que lle supuxeron encargos de mecenas como a familia Medici.

Garzoni naceu nas Marcas e trasladouse a Venecia para formarse con Palma o Mozo, e posteriormente con Tiberio Tinelli. Após un breve e infeliz matrimonio con Tinelli, que foi anulado, Garzoni dedicou a súa vida á arte. Ao se negar a aceptar o camiño esperado para unha muller no seu tempo, e libre de marido e fillos para perseguir as súas ambicións artísticas, o talento levou a Garzoni ás cortes de Nápoles e Turín e chamou a atención de mecenas doutras cidades europeas como París.

No momento da súa chegada a Florencia na década de 1640 xa era unha pintora madura e segura, cunha técnica refinada e un estilo moi individual. Durante os 25 anos de traballo para os Medici, produciu unha gran variedade de representacións exquisitas da froita, flora e fauna locais da campiña toscana, xunto con retratos.

Garzoni pasou os seus últimos anos en Roma, legando toda os seus bens á Accademia di San Luca, o gremio de artistas da cidade, coa estipulación de que a tumba dela debía estar situada na súa igrexa.

mércores, 25 de maio de 2022

Cesário Verde: "De tarde" (1887)

James Tissot: Holyday (1876)
 Naquele «pic-nic» de burguesas,
Houve uma coisa simplesmente bela,
E, que sem ter história nem grandezas,
Em todo o caso dava uma aguarela.
 
Foi quando tu, descendo do burrico,
Foste colher, sem imposturas tolas,
A um granzoal azul de grão de bico
Um ramalhete rubro de papoilas.
 
Pouco depois, em cima duns penhascos,
Nós acampámos, inda o Sol se via;
E houve talhadas de melão, damascos,
E pão-de-ló molhado em malvasia.
 
Mas, todo púrpuro, a sair da renda
Dos teus dois seios como duas rolas,
Era o supremo encanto da merenda
O ramalhete rubro das papoulas.

xoves, 12 de maio de 2022

Juan Vasquez: Robot


"Ninguna obra de arte me ha afectado emocionalmente como esta pieza de brazo robot lo ha hecho. Está programado para tratar de contener el líquido hidráulico que está constantemente filtrándose y requiere para mantenerse funcionando... si se escapa demasiado, morirá así que está tratando desesperadamente de tirarlo hacia atrás para seguir luchando por otro día. Lo más triste es que le dieron al robot la capacidad de hacer estos "bailes felices" a los espectadores. Cuando se lanzó el proyecto por primera vez, bailó pasando la mayor parte de su tiempo interactuando con la multitud, ya que rápidamente podía retirar el pequeño derrame. Muchos años después... se ve cansado y desesperado, ya que no hay tiempo suficiente para bailar.. Ahora solo tiene tiempo suficiente para intentar mantenerse vivo, ya que la cantidad de líquido hidráulico filtrado se volvió inmanejable a medida que el derrame creció con el tiempo. Viviendo sus últimos días en un ciclo interminable entre sostener la vida y sangrar simultáneamente... (Figurativa y literalmente como su líquido hidráulico fue hecho deliberadamente para parecer sangre real).

"El brazo robot finalmente se quedó sin líquido hidráulico en 2019, lentamente se detuvo y murió - Los espectadores vieron como se desangraba lentamente hasta el día en que dejó de moverse para siempre. Creado por Sun Yuan y Peng Yu, llamaron a la pieza, 'No puedo ayudarme'.
Interpretaciones extendidas: el líquido hidráulico en relación a cómo nos matamos tanto mental como físicamente por dinero sólo en un intento por sostener la vida, cómo el sistema está configurado para hacernos fracasar a propósito y de esencialmente esclavizarnos y robarnos Los mejores años de nuestras vidas para jugar el juego que los más ricos del mundo han diseñado. Cómo esto nos roba nuestra felicidad, pasión y nuestra paz interior. Cómo lentamente nos estamos ahogando con más responsabilidades, con más esperanzas y menos recompensas , y tambien menos tiempo libre para disfrutar del paso de los años. Cómo podemos dar y dar y dar y con qué facilidad podemos ser olvidados después de que hayamos partido. Cómo somos amados y respetados cuando somos valiosos, y cuand ya no lo somos nos convertimos en una carga... . También puede verse que representa el ciclo de la vida humana y el hecho de que ninguno de nosotros sale vivo de este mundo. Pero también puede actuar como un recordatorio para permitirte sanar, descansar y amar con todo tu corazón. Que la persecución interminable de "más" no es necesaria para encontrar tu propia felicidad interior. ”

martes, 10 de maio de 2022

Bergamota

 

Cítrico de Calabria, produto da polinización azarosa entre un limoeiro e unha laranxeira amarga. 
Recibe o nome científico de Citrus bergamia, e o popular en italiano de bergamotto, derivación da palabra turca bei armudu, que significa pera do bei polo seu parecido á pera na forma e no talo. 
Ten sabor agrio e da súa aromática pel obtense aceite esencial.


xoves, 5 de maio de 2022

Vitoria de Alexandre sobre os persas

Unha vez Alexandre Magno conseguira unha sinalada vitoria coa morte de máis de cento e dez mil homes e sen dar acabado con Darío, que se lle adiantara na fuxida catro ou cinco estadios, tras coller o carro e o arco, voltou e achou os macedonios cargados de inmensas riquezas, o botín que levaban do campo dos bárbaros, apesar de se teren estes alixeirado para a batalla deixando en Damasco a maior parte da bagaxe. Reservaran para o mesmo Alexandre o pavillón de Darío, cheo de multitude de servos, de ricos aveños e de abundante outro e prata.

Espíndose da armadura, pois, dirixiuse inmediatamente ao baño, dicindo: "Lavemos a suor da batalla no baño de Darío", ao que un dos seus amigos repuxo: "Non tal de Darío, senón de Alexandre, porque as cousas do vencido son e deben chamarse do vencedor".
Cando Alexandre viu as caixas, os xarros, as palanganas e os alabastros, todo garnido de ouro e traballado con primor, percebeu ao mesmo tempo o arrecendo fragrante que da mirra e os arumes que despedía a casa, e, tras pasar dela á tenda, que pola súa altura e capacidade e pola súa decoración con alfombras, mesas e aparadores era con certeza digna de admiración, volveuse aos seus amigos: "Nisto consistía -díxolles-, segundo o que parece, reinar".
Plutarco: Vida de Alexandre (s.I d.C.)

A música calada, a soedade sonora