In memoriam

 

Betty White (1922-2021)

Alberto Zaragoza: Triple bico

A Loren coa Gioconda

Botticelli: Madonna do libro

 O azul era case inexistente na arte arcaica occidental, ata o punto de os gregos non teren unha palabra para identificalo e o mar da Odisea é de cor de viño. 

No antigo Exipto lograron un pigmento chamado axul exipcio a base dunha xema rara chamada azurita, pero, aínda que se usou durante miles de anos, a fórmula e o método de elaboración acabaron caendo no olvido. 

Outros pigmentos de azul conseguíanse moendo turquesas e lapislázuli, pedra semipreciosa que até os inicios do século XVIII seguía a ser a base do azul máis estable, brillante, puro e intenso dos moi escasos dispoñibles en Europa: o azul ultramariño, que recibía este nome por proceder de alén mar, dunha mina situada no actual Afganistán, e tras percorrer uns 5.600 kiómetros de áreas montañosas e desertos, e atravesar o Mediterráneo, chegaba a Venecia, capital mundial das cores naquela altura, onde era vendido, literalmente, a prezo de ouro: unha onza dese pigmento custaba, precisamente, unha onza de ouro.

Ismael Ramos: "O futuro" (de Lixeiro)

Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos responder con palabras. Non sabemos.

É coma cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos.
Unha fórmula próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.

Santa Fabiola, padroeira dos divorciados

Hoxe disque é o día de Santa Fabiola, padroeira dos divorciados e pertencente a unha familia de patricios de Roma, unha das 35 con dereito a voto, coma a dos Emilios, os Claudios, Cornelios ou Valerios.

Casada moi nova, contan que por violencia e malos tratos pediría o divorcio e lle foi concedido.

No cadro Fabiola con velo vermello de Jean-Jacques Henner,

aparece a santa vestida cunha ‘stola’ de cor vermella, que era a túnica que a muller romana empezaba a vestir despois das nupcias; sen embargo, este cadro está desaparecido desde principios do século XX.

O dato curioso e sobre o que se leva escrito moito é por que esa imaxe gustou a cantidade de artista anónimos ou case anónimos para reproducila, despois de que o artista belga Francis Alÿs conseguira reunir en mercados de pulgas, anticuarios... de máis de vinte países, uns trescentos retratos feitos a man sobre esta figura de Fabiola. Intentos de crear arte e non unha mera copia ou reprodución da obra orixinal, segundo o propio Francis Alÿs.

En todos os casos o mesmo perfil, sempre cuberto con velo vermello en diferentes tonalidades, con algunha excepción en verde, e sobre fondo escuro.

Festividade de S. Xoán evanxelista con Hans Memling

Hans Emmenegger: Bouquet de acianos (1912)

Un bar de Berlín?

A localización e orixe son descoñecidas. Talvez o Berlín do tempo de Christopher Isherwood? Un home novo, coa pirola grande e sen circuncidar, baixou os calzóns e é recompensado con media coroa por un peón. Location and origin not known. Maybe Berlin in the Christopher Isherwood period? A young man, big cock, uncut, has pulled down his shorts and is rewarded with half a crown by a navvy. Noutras partes do bar hai papás cariñosos, un acariña un home nu, o outro bica una rapariga.

Noiteboa

 

De Julio Cortázar

compraré bombones pero no para ti, me pararé en la esquina a la que no vendrás y diré las cosas que sé decir y comeré las cosas que sé comer y soñaré los sueños que se sueñan. Y se muy bien que no estarás

Ourense: Rúa do Paseo

Javier Mayoral: Basket Practice, 2022

Carta de Gloria Fuertes a Phyllis

Harold Stevenson: [Sal Mineo como] New Adam

Carmen dell'Orefice retratada por Cecil Beaton, 1946

In memoriam

 Verónica Forqué (1955-2021)

Algernon C. Swinburne

Oscar Wilde renegaba del. Era demasiado raro mesmo para os queers da súa época... Algernon Charles Swinburne (1837-1909) foi un poeta, dramaturgo, novelista e crítico inglés que prescindiu de calquera tabú na súa obra.

Foi abertamente gay nunha época na que iso era un crime, e foi amoestado por iso precisamente por aqueles cos que deberían simpatizar.

Swinburne non se esforzaba por ser respectable. Apesar da súa pouca saúde e estatura, era intrépido e afouto, mesmo imprudente. Swinburne probablemente fose autista e sufriu convulsións durante toda a vida; debido á súa loita contra o alcoholismo, así como por problemas de saúde e discapacidade, non puido vivir só durante ningún período prolongado da súa vida. Na comunidade queer, tanto daquela como na actualidade, a discapacidade é vista como un obstáculo adicional e non como unha identidade innata. A poesía de Swinburne estaba moi inspirada na súa propia sexualidade; non só a súa atracción por outros homes, senón no seu sadomasoquismo. Sendo alcohólico desde os seus 20 anos, aos 42 anos, foi recollido polo seu amigo Theodore Watts-Dunton, que coidou del durante o resto da súa vida. Ao atopar o seu punto de apoio perdeu a rebeldía xuvenil e converteuse nunha figura de respetable socialmente. Díxose de Watts-Dunton que salvou ao home e matou ao poeta. Algernon Swinburne morreu aos 72 anos sendo un home aprezado e cos seus intereses e identidade sexual intactos.

Salò, de Pasolini

Jan van Eyck: La Vierge au chancelier Rolin ou de Verdun (1435)

Millás: Estoy agotado

 Un día esta ciudad será una ruina en la que los pisos que ahora valen millones de euros estarán, literalmente, por los suelos. Eso es lo que pienso asomado a la ventana, observando los edificios que rodean el mío. Estoy enfadado porque se me ha caído un botón de una de las camisas que más me gustan. Un botón, por si fuera poco, situado en un lugar visible. No puedo ponérmela sin que la gente lo advierta. La caída de un botón no es nada comparado con la inflación o con los cambios producidos en la dirección de Inditex. No es nada comparado con la erupción de un volcán. Nada comparado con los estragos de la covid. La caída de un botón es una mierda a menos que te coja en un día malo, al borde de la desesperación. Pero todos los botones se caen tarde o temprano. Todas las especies desaparecen un día u otro. Todas las lenguas se extinguen.

Todos nos morimos.

No es el botón, es lo que el maldito botón evoca. Viéndolo sobre la mesa, me viene a la memoria la caída del imperio romano, la del bizantino, la del carolingio, incluso la caída del cabello. El botón de mi camisa representa todo el peso del mundo, toda la fuerza de la gravedad de la Tierra, además de la segunda ley de la termodinámica, según la cual todo va a peor.

De modo que voy con el botón y la camisa a la cocina, donde guardo el cesto de costura, con la intención de coserlo. Tras enhebrar con dificultad la aguja, me pongo a ello, a colocarlo en su lugar, y me pincho un dedo que empieza a sangrar y mancho de mi sangre la camisa que más me gusta, con la que mejor me encuentro. Pero soy tenaz en mi desesperación y continúo cosiendo porque en realidad ya no estoy cosiendo un botón: estoy cosiendo el mundo, que se ha roto, estoy cosiendo el imperio romano, el bizantino, el carolingio, estoy devolviendo a mi cráneo el cabello perdido. Estoy agotado.

Marisa Medina

Tres eran tres

Come

Inge Morath (Madrid, 1955)

Reparto de Espartaco (1960): Peter Ustinov, Laurence Olivier, John Gavin, Tony Curtis, Jean Simmons & Kirk Douglas

Castelao: "Canto pesa e como fede!"

Billy Wilder co reparto de "O apartamento"

Retrato de Isabel d`Este, de Tiziano

Otero: Arredor de si

Meu fillo, vai ao despacho e descolga aquel mapa grande... Quero velo antes de morrer... O sobriño coa axuda do señor Pascual trouxo á alcoba o mapa de Fontán. Pendurárono da parede. Os ollos do enfermo reviviron. A man figuraba sinalar horizontes. Unha pura alegría animaba a cara muchiña e branca. Adrián cunha vela na man ía alumando os lugares que o vello dicía con voz lonxana: Corme, Laxe, Camariñas, Niñóns... Adrián non sabía sempre atopar os sitios. O enfermo falaba:

-"Non, á dereita, á esquerda, un pouco ao norte”. A vela alumou longamente un nome e o sitio de Compostela. Adrián lía nomes de montes, de ríos, de ermidas. A luz ía seguindo os trazados dos camiños.

…

Adrián sentíase conmovido ata o máis fondo do seu ser. Tremándolle a man foi alumeando todo o camiño de Santiago, a terra de Ourense, as dúas aldeíñas xemeas do val onde eles estaban, parou un instante como un cirio funeral no nome do pobiño no que morría D. Bernaldo e logo foi recorrendo todo o debuxo das fronteiras e costas da Galicia: Don Bernaldo xa non falaba. Sorría.

…

Un rumor como da derradeira auga dunha fonte que se enxoita. Don Bernaldo morría docemente, e unha negra sombra corría sobre o mapa de Galicia.

Centenario de Lola Gaos

Pagou caro ser combativa, antifranquista, feminista, comunista, republicana... e aínda máis dicilo por televisión claramente e sen panos quentes.

Tres soldados

Daily portrait 5