martes, 27 de abril de 2021

Hervé Lassïnce: Dimitri e Jeremy na casa

García Márquez: Cien años de soledad

 Aureliano Buendía y Remedios Moscote se casaron un domingo de marzo ante el altar que el padre Nicanor Reyna hizo construir en la sala de visitas. Fue la culminación de cuatro semanas de sobresaltos en casa de los Moscote, pues la pequeña Remedios llegó a la pubertad antes de superar los hábitos de la infancia.

A pesar que la madre la había aleccionado sobre los cambios de la adolescencia, una tarde de febrero irrumpió dando gritos de alarma en la sala donde sus hermanas estaban conversando con Aureliano, y les mostró el calzón de una pasta achocolatada. Se fijó un mes para la boda. Apenas si hubo tiempo de enseñarle a lavarse, a vestirse sola, a comprender los asuntos elementales de un hogar.

La pusieron a orinar en ladrillos calientes para corregirle el hábito de mojar la cama. Costó trabajo convencerla de la inviolabilidad del secreto conyugal, porque Remedios estaba tan aturdida y al mismo tiempo tan maravillada con la revelación, que quería comentar con todo el mundo los pormenores de la noche de boda. Fue un esfuerzo agotador, pero la fecha prevista para la ceremonia la niña era tan diestra en las cosas del mundo como cualquiera de sus hermanas.

domingo, 25 de abril de 2021

Historia de Cecilia

Escoiteille a Lucio Flaco, o sumo sacerdote de Marte, contar a historia seguinte: Cecilia, filla de Metelo, quería casar a filla da súa irmá e, segundo o vello costume, foi a un oráculo para recibir un presaxio. 

A rapariga estaba de pé e Cecilia sentada, e pasou un anaco longo sen que se oíse ningunha palabra. Cando a sobriña sentiu que estaba cansa díxolle a Cecilia:

-Déixame sentar un pouco.

-Por suposto, querida -dixo Cecilia-; déixoche o meu sitio.

Estas palabras eran o augurio, porque Cecilia morreu pronto e a sobriña casou co viúvo dela.

Cicerón: Fragmento de De divinatione, 44 a.C.

 

venres, 23 de abril de 2021

Vermeer: A lección de música (1660)

Os Inmortais entre os persas

 Os Inmortais formáronse por primeira vez baixo o reinado de Ciro II o Grande (550-530 a. C.), fundador do Imperio aqueménida, e eran a forza de élite do exército persa. Formaban a garda persoal do rei e actuaban tamén como tropas de choque.

mércores, 21 de abril de 2021

Patricia e a soidade



Instantes antes de morrer, Patricia Highsmith pediu a unha amiga que estaba con ela que saíse do cuarto. Quería morrer como vivira: soa.

Highsmith morreu o 4 de febreiro de 1995 nun hospital de Locarno (Suíza). A causa da morte foi a coincidencia de dúas doenzas simultáneas: anemia aplásica e cancro.

Cóntase que na casa case nunca había comida, para alén de manteiga de cacahuete e vodka, moito vodka.

Alí vivía e escribía cos seus compañeiros favoritos: os caracois e os gatos.

domingo, 18 de abril de 2021

Fernando Iwasaki: Ajuar funerario (2004)




 Cuando llegué al tanatorio, encontré a mi madre enlutada en las escaleras.

- Pero mamá, tú estás muerta.

- Tú también, mi niño.

Y nos abrazamos desconsolados.

luns, 5 de abril de 2021

Pieter de Hooch: Muller con crianza no colo e unha nena pequena (1658)


Paralelamente ao florescimento do barroco na Europa católica e do sul, a arte dos Países Baixos cultivava a designada pintura de género, uma espécie de estética realista que privilegiava como tema a vida quotidiana, homens e mulheres nas suas ocupações diárias. Exemplos: Vermeer, van Mieris, Jan Steen ou Pieter de Hooch.
 

Cristina Peri Rossi

venres, 2 de abril de 2021

O Greco: San Xerónimo

Sophia Andresen: Meditação do Duque de Gandia sobre a morte de Isabel de Portugal

J. Moreno Carbonero: Conversión del Duque de Gandía


A tua face será pura limpa e viva
Nem o teu andar como onda fugitiva
Se poderá nos passos do tempo tecer.
E nunca mais darei ao tempo a minha vida.
 
Nunca mais servirei senhor que possa morrer.
A luz da tarde mostra-me os destroços
Do teu ser. Em breve a podridão
Beberá os teus olhos e os teus ossos
Tomando a tua mão na sua mão.
 
Nunca mais amarei quem não possa viver
Sempre,
Porque eu amei como se fossem eternos
A glória a luz o brilho do teu ser,
Amei-te em verdade e transparência
E nem sequer me resta a tua ausência,
És um rosto de nojo e negação
E eu fecho os olhos para não te ver.
 
Nunca mais servirei senhor que possa morrer.

A música calada, a soedade sonora