mércores, 31 de marzo de 2021

April by T.S. Eliot

Enrico Buonafiori

 Tomada por Von Plüschow entre 1900 y 1907, presenta a Enrico Buonifiori vestido con una toga pseudo-romana; se le ha visto en otras composiciones, pero, curiosamente, siempre lleva un anillo en el dedo meñique, incluso en sus estudios de desnudo. El otro ragazzo se vuelve de lado para acariciar un pequeño gatito negro.

luns, 29 de marzo de 2021

Alfonso: Casimiro Municio, último verdugo da Audiencia de Madrid antes da República

Casimiro era de Sepúlveda y tuvo una vida de miseria. Llegó a Madrid con su esposa e hijos, con la esperanza de prosperar. Pero no fue así. Un trabajo de guarda de seguridad y las apenas 3 pesetas que cobraba al día no le daban a su familia para sobrevivir.

De modo que Casimiro optó por una plaza pública de un trabajo por el que rezaba para que no le saliese: el de verdugo. Quiso su físico seco, triste, enjuto, y la mala suerte...que la plaza fuese para él. Pocos sabían a qué se dedicaba. Cuentan que en su primera ejecución estaba tan nervioso y no atinaba que el reo dijo: "tengo yo más cojones para morir que éste para matarme". Tras aquel triste bautizo, Casimiro pasó media semana en cama y algunas más emborrachándose para olvidar. Cando se aboliu a pena de morte durante a República, Municio expresou á prensa a súa alegría. Finalmente, morreu durante a guerra civil.



sábado, 27 de marzo de 2021

Recrutas de Estonia

 Quen son estes rapaces e cando se fixeron as fotos? A fonte estonia non proporcionou información. Talvez sexan recrutas, o que ten sentido ao seren moi novos, e as fotos documentan o seu estado físico, como ocorría no exército e a mariña dos Estados Unidos.

As fotos probablemente datan de entre a Primeira e a Segunda Guerra Mundial, cando Estonia era un país independente. Nalgunhas das fotos, os rostros e as mans dos rapaces están escuras, quizais por seren mozos labregos, con cara e mans bronceadas, pero non me parece un bronceado. As caras e as mans parecen sucias, como o que se ve nos mineiros de carbón. Non hai minas de carbón en Estonia, pero si de esquisto bituminoso; ou tamén os mozos podían estar traballando nalgún outro oficio sucio.

xoves, 25 de marzo de 2021

Michelangelo Buonarroti: La Punizione di Aman

Ao pintar a bóveda, Miguel Anxo procedeu desde os vans próximos á porta de entrada, a que se utilizaba durante as entradas solemnes do pontífice e do seu séquito á capela, ata o van sobre o altar. O castigo de Amán (Ester 7.1-10[1]), polo tanto, que é o penacho á dereita do altar, foi unha das últimas escenas creadas. O penacho foi afectado por unha lesión que provocou a caída do xeso, restaurado con engadidos primeiro por Carnevali en 1570 e despois por Mazzuoli en 1710-1712. A parte refeita é claramente visible nas tres figuras da esquerda por ser de cor máis escura, o que testemuña o ennegrecemento dos frescos xa na segunda metade do século XVI.

Sentado en la hondura de alisos, el fugitivo reanuda su difícil oficio: mantener la esperanza. (Bertold Brecht)

xoves, 11 de marzo de 2021

Noriega Varela: "Unha breve pucharquina" (Do ermo)




É unha breve pucharquiña
sobre un enorme penedo.
Sen fatuidade urbana,
míranse naquel espello
as floriñas dun carpazo,
a ramaxe dun esvedro,
linda pastora de Anaigo,
e as estreliñas do ceo.
É unha breve pucharquiña
sobre un enorme penedo.

 

luns, 8 de marzo de 2021

Cantiga de amigo de Pero Meogo



—Digades, filha, mia filha velida:
por que tardastes na fontana fría?
     Os amores hei.

Digades, filha, mia filha louçana:
por que tardastes na fría fontana?
     Os amores hei.

—Tardei, mia madre, na fontana fría,
cervos do monte a augua volvían.
     Os amores hei.

Tardei, mia madre, na fría fontana,
cervos do monte volvían a augua.
     Os amores hei.

—Mentir, mia filha, mentir por amigo!
Nunca vi cervo que volvess'o río.
     Os amores hei.

Mentir, mia filha, mentir por amado!
Nunca vi cervo que volvess'o alto.
     
Os amores hei.


 

sábado, 6 de marzo de 2021

Tarab: Dogan el Rojo

 Los celtas de Irlanda tuvieron un rey llamado Dogan el Rojo. Era muy aficionado a la música, y en las largas noches invernales -en esas noches en las que la tempestad atlántica impedía que los piratas, los normando, los hombres del Norte, arribaran a las costas-, reunía cien arpistas en palacio. Si entonces había un cantor que traía de lejos una canción nueva, Dogan se entusiasmaba, reía, gritaba, se tiraba al suelo, lanzaba al aire las antorchas con riesgo de quemar el palacio y, cogiendo en el estrado el cojín bermejo, lo desgarraba y derramaba la irreprochable lana sobre la cabeza de los huéspedes gritando:

- ¡Tomad! ¡Tomad rosas!

Dogan murió, y su palacio es hou ruina cubierta de hiedra en los herbazales de la Irlanda centras. Pero no se pueden pasear aquellas ruinas sin riesgo, pues los visitantes acaban por oír la risa contagiosa de Dogan y ríen a su vez, o escuchan los cantores de antaño y se entusiasman como se entusiasmaba el gran Dogan el Rojo, y gritan, brincan, hacen mil locuras.

Cuenta Stranchey de una visita que unos parientes de lord Palmerston hicieron a las ruinas del palacio de Dogan. Eran unos graves victorianos, pero no pudieron resistir la seducción del lugar. Unos comenzaron a reírse y contagiaron su risa a los otros, alguien gritó y una lady se descalzó y tiró sus zapatos al aire; finalmente todos gritaban, reían, corrían de aquí para allá y Mr. James S. Woodmere, profesor de Teología y miembro del Parlamento, se lanzó a comer hierba. Habían oído reír a Dogan y cantar a sus músicos. Un caso de tarab entre los más serios ingleses que haya habido nunca.

Cunqueiro: "Tarab" (O reino da chuvia, p. 401-402 [11.12.1960])

venres, 5 de marzo de 2021

Tarab


Tarab es entusiasmarse con la música, enajenarse, "emoción física de alegría o tristeza", dice el profesor García Gómez. 

[...] El señor García Gómez cita como ejemplo de tarabal al califa Iacid, de Bagdad, quien, entusiasmado con una cantora siria, coge un almohadón de su sofá, se lo pone en la cabeza y recorre el salón gritando:

- ¡Pescado fresco! ¡Pescado fresco!

Otro caso de tarab que cuenta don Emilio pasa en la Sevilla del siglo VIII. Llegó una esclava de Oriente, gran cantora. Dos emires van a oírla. La habitación en que los reciben es destartalada, y la cantora es vieja, fea, sucia. Pero cuando canta, ¡qué maravilla! 

Los dos aficionados se revuelven por el suelo entusiasmados, gritan, se rompen sus vestiduras, y uno de ellos vacía por su cabeza varias botellas de aceite...

Cunqueiro: "Tarab" (O reino da chuvia, p. 401-402 [11.12.1960])

Happy iwaoi day

luns, 1 de marzo de 2021

Benedetto Miller

 En esta fotografía en sepia de 1905 realizada por Von Plüschow en su estudio romano de Via Sardegna, 34, confiado y seguro de sí mismo, Benedetto Miller (cuyo padre estaba en el Consulado Británico en Roma) se reclina despreocupadamente sosteniendo en alto una pandereta; junto a él, el otro ragazzo trata de sostener la pose. Benedetto, estando de vacaciones en Italia, posó para Plüschow a escondidas de su familia.



A música calada, a soedade sonora