Joel Meyerowitz: Interior do estudio de Cézanne, 2011

O 30 de agosto de 1979 falecía na súa casa de Vigo Celso Emilio Ferreiro. O 1 de setembro é soterrado en Celanova

Polos camiños de Cangas

a voz do vento xemía:

ai, que soliña quedaches,

María Soliña.

Nos areales de Cangas

muros de noite se erguían :

ai, que soliña quedaches,

María Soliña.

As ondas do mar de Cangas

acedos ecos traían:

ai, que soliña quedaches,

María Soliña.

As gaivotas sobre Cangas

soños de medo tecían:

ai, que soliña quedaches,

María Soliña

Baixo os tellados de Cangas,

anda un terror de auga fría:

ai, que soliña quedaches,

María Soliña.

Porta

 

Francisco Brines: La despedida de la carne

Misericordia extraña

ésta de recordar cuanto he perdido,

y amar aun su inexistencia.

In memoriam

Juana Ginzo (1922-2021)

 

Félix Fernández: Mimeomai

Esta serie fotográfica habla de la relación hombre-naturaleza: el hombre no civilizado y por lo tanto alejado de su visión antropocéntrica que busca refugio en el camuflaje.

MIMEOMAI busca en la mirada del espectador una respuesta que se aleje del pensamiento racionalista, que se formule desde un punto de vista anterior, más cercano a un sentimiento primigenio. Por lo tanto esta obra habla del miedo ancestral del hombre contemplando su propia dimensión frente a la naturaleza, donde el individuo es completamente vulnerable y minúsculo, y pese a que estéticamente esté muy lejos de parecerse a las imágenes devastadoras de tsunamis, terremotos y huracanes, Mimeomai tiene mucho que ver con lo que subyace a todas esas retrasmisiones de catástrofes naturales, que cuestionan la verdadera dimensión del hombre en el mundo.

Carlos Valcárcel: Palloza habitada

 

Loita

William Gedney, Kentucky 1972

Os apartamentos de Friends

Otero Pedrayo: O mapa de Fontán (La Noche, Santiago [2/XII/1947])

Algunha elocuencia era precisa nas Aduanas para xustificar aquel longo paquete de bodega, moi fraco para tapiz de luxo, sospeitoso como os tipos asubiados topados nos camiños, mapa sentimental que non esperta os receos das Chancelerías nin dos Estados Maiores. Cando o miramos subir ao barco no peirao de Alcántara de Lisboa, puidemos subir nós tamén todos, como dicíndolle á nao aquilo do fermoso himno:

Toda Galicia vai nela.

De boa gana teriamos desenrolado na cuberta a ilustre lección de Fontán. Baixamos a miralo no seu cadaleito de ripias. Que saudade levaría de luz e nubes e ceos docemente matizados! Moitas veces na inqueda larganza do mar imaxinaba vales galegos e costas verdecentes a infinda caridade das ondas para os contemplativos. Entón sufriamos polo mapa ás escuras.

Xurdiu á luz do outro hemisferio, trocadas as sazóns no inverno (cando en Moraña son novos os millos) nunha sala de conferencias. Palpebrexou un pouco sorprendido do novo ceo, pero de seguida a luz de moitas miradas galegas devolveulle a confianza. E luciron as feituras das serras, os encaixes das costas, a graza dos vales, en lume as cruces do arcebispado e dos bispados, ofrecéndose xentís as pontes, brillando as torres e os vidros como nas mañás outonizas cun esculcante e gasalleiro sol.

Centos de olladas galegas o consideraban. En moitas houbo bágoas, en todas a ledicia dunha revelación, lembranza feita de súpeto corpo e claridade diante dos ollos. Naquela conferencia deuse un caso marabilloso e quizais único na historia das conferencias: era o mapa quen guiaba e falaba polas palabras do conferenciante, que repetía como un “altoparlante” o que baixiño dicían o vento nas carballeiras, o devalar das ondas nos areais, o madurecer dos pomareiros, e aquel devalar maino e potente da lingua galega no seu ámbito, berce e altar. Era o mapa quen falaba operando taumaturxicamente coa graza e a beleza dos nomes na lembranza. Algúns pequeniños de lugares arreconchegados espallaban potente luz. E na imaxinación dos emigrados a campá do seu lugar, o acento da súa comarca, subían das néboas mestas a unha nova e consoladora verdade. E coa derradeira frase ritual das conferencias comezou a interna lección do mapa. Agora falaba baixiño ao ouvido e ao corazón de cada un. Tiña para todos amores e lembranzas. Dedos murchos de vellos que temen ser enterrados en “Chacarita” procuraban polo Salnés, por Lemos, tocar un nome, seguir un camiño de rapaces e primavera. Mans de nais guiaban aos seus fillos, mostrándolles no mapa términos e paisaxes amados como nun Nacemento se mostran os vieiros dos Magos e dos Pastores. Homes de traballos e azares tiñan expresións graves e conmovidas. E cando no balbordo das conversacións e lembranzas puido franquear un camiño, unha señora velliña, co seu sombreiro e abrigo doutro tempo, chegándose guiada por un instinto de amor, bicou longamente un nome no mapa. Toda a grandeza da Carta Xeográfica de Fontán viuse aloumiñada por unha divina claridade de consolo.

Hospicio

Urinario

 

De Antonio Gamoneda

Dora Maar: Garçon avec un chat dans les bras appuyé contre une vitrine, 1934

Judit y Holofernes (detalle) de Caravaggio (1599)

In memoriam

Nacho Moreno, Falsarius Chef (1957-2021)

Foto de Levan Kiknavelidze e poema de Lois Pereiro

Foto de Levan Kiknavelidze

Que lle podo ofrecer a quen me intente?:
días contados de paixón inerte
e amor eterno sempre compartido
coa débeda obrigada a unha existencia
amortizada en pagos usurarios
conxugando os verbos vivir e amar
en primeira persoa do plural
reducidos ás formas do presente.

Que lle podo ofrecer a quen me intente
se son un fío solto da esperanza
tecida e destecida
por Penélope?

Asunción da Virxe, de El Greco

Carballos de Bande

Gérard Castello-Lopes: Untitled, Lisboa, Portugal, 1957

Almorciños de Celanova

Alto do Furriolo

Celanova la nuit

Augas de Cabreiroá (Verín)

In memoriam

Patricia Hitchcock (1928-2021)

Futurismo

San Domingos de Bonaval

Piazza Navona

 Entre 1652 e 1866, e durante o mes de agosto pechábanse os desaguadoiros das fontes da Piazza Navona, nunhas refrescantes e orixinais naumachiae ideadas pola aristócrata Olimpia Pamphili.

Edmund Edwinstone (de nome real Edward Mark Slocum), 1910