Ismael Ramos: Setembro, madrugada

 

As casas de verán son infancias baleiras. Isto contoumo Pepe.
A moza de Iván durmía dentro un sono lixeiro.
Esa noite, na terraza fronte ao monte Louro, na boca do océano, os amigos falamos dos deuses e da tecnoloxía.
Todo aquilo que escapa de
nós e inventamos.
Eu lembrei aquela tarde na praia do Pindo, aqueles rapaces morenos e louros de dentes infinitos.
Lembreime cos zapatos cheos de area e o centro dos ollos máis verde ca nunca.
Quería explicarvos o paso do tempo. Esa alucinación.
Alguén falou entón do aburrido que sería todo a partir de agora.
Rematar a universidade. Regresar.
Comprendemos a palabra éxodo, o seu inicio infinito.
Comprendemos tamén que avanzar é seguir cavando ata quedar sen unllas.
Os deuses inventaron a medida, pero nós inventamos os deuses.
Quedamos sós.
Agora que comeza setembro, refuxiámonos en vilas pequenas con colexios católicos.
O relevo da cruz sobre o ceo en Aldán ou na Pena do
Ouro, podería ser Irlanda.
Alguén dixo: aquí o alcoholismo nin sequera é unha opción.
E mentres o dicía, estabamos bebendo na terraza dun piso baleiro.
As nosas voces abríndose á noite. Silencio.
Ningún neno.