Curros Enríquez: Unha noite na eira do trigo

 CANTIGA

No xardín unha noite sentada

ao reflexo do branco luar,

unha nena choraba sen trégolas

os desdéns dun ingrato galán.

E a coitada entre queixas dicía:

“Xa no mundo non teño a ninguén,

vou morrer e non ven os meus ollos

os olliños do meu doce ben”.

Os seus ecos de melancolía

camiñaban na alas do vento,

e o lamento repetía:

“Vou morrer e non ven o meu ben!”

Lonxe dela, de pé sobre a popa

dun aleive negreiro vapor,

emigrado, camiño de América

vai o pobre, infeliz amador.

E ao mirar as xentís anduriñas

cara á terra que deixa cruzar:

“Quen puidera dar volta -pensaba-,

quen puidera convosco voar!…”

Mais as aves e o buque fuxían

sen ouvir seus amargos lamentos;

soio os ventos repetían:

“Quen puidera convosco voar!”

Noites claras, de aromas e lúa,

desde entón que tristeza en vós hai

prós que viron chorar unha nena,

prós que viron un barco marchar!…

Dun amor celestial, verdadeiro,

quedou soio, de bágoas a proba,

unha cova nun outeiro

e un cadáver no fondo do mar.