Cada poucas semanas inicia unha obra nova sen sabermos se rematou a anterior.
Ningún veciño atende. Salvo eu, esta mañá.
Sento no escritorio e intento contar a historia dos meus nervios.
Fixo unha data concreta e despois serro, martelo. Espanto paxaros.
Os meus nervios son homes que entran e saen.
Escribo unha parábola sobre a traizón do mundo contra o mundo.
Un só home que entra e sae. Unha vez.
Esperto cedo e non recibo visitas.
Na casa de en fronte o veciño comeza a traballar antes ca min.
Ningún dos dous sabe da tarefa do outro: os avances, a duración.
O traballo é un misterio. Fixo unha data concreta dende a que empezar. Continúo.
O poema de amor sobrevive ao amor.
Preto de aquí, un home adulto chora na ducha durante dous, tres minutos.
Despois le algo que o reconforta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario