domingo, 3 de maio de 2020

XXII (Lois Pereiro: Poesía última de amor e enfermidade, 1995)



 O desamor, brutal amputación

ou atrofia dun soño maltratado,

debería ser sempre un íntimo ritual

representado en salas clandestinas


Interpretando orgánicos monólogos

recitariamos con fluidez a dor interna

dos nosos tristes ósos

cando o amor se dilúe en hemorraxias

de líquidos desexos

abortados

Ningún comentario:

Publicar un comentario

A música calada, a soedade sonora