Ũa pastor ben-talhada

cuidava en seu amigo

e estava, ben vos digo,

per quant’eu vi, mui coitada;

e diss’: «Oimais non é nada

de fiar per namorado

nunca molher namorada,

pois que mi o meu á errado».

Ela tragia na mão

un papagai mui fremoso

cantando mui saboroso,

ca entrava o verão;

e diss’: «Amigo loução,

que faria por amores,

pois m’errastes tan en vão?».

E caeu antr’ũas flores.

Ũa gran peça do dia

jouv’ali, que non falava,

e a vezes acordava,

e a vezes esmorecia;

e diss’: «Ai Santa Maria,

que sera de min agora?».

E o papagai dizia:

«Ben, per quant’eu sei, senhora».

«Se me queres dar guarida»,

diss’a pastor, «di verdade,

papagai, por caridade,

ca morte m’é esta vida».

[E] diss’el: «Senhor comprida

de ben, e non vos queixedes,

ca o que vos á servida

erged’olho e vee-lo-edes».