1855
No salón etiqueteiro da Rúa Nova, algunhas donas agardan impacientes. O coro das señoras maiores tamén agarda. Mais don Xoán non aparece. Pola porta só entran señoritas coñecidas. As de sempre. Noutro sarao, a elegancia montesía de don Xoán deixou sementadas flores de esperanza polo xardín das vidas femininas. Don Xoán, deica a mañá, deita onzas e onzas na mesa de xogo. [...] Leva trasfegadas moitas xerras de viño, pois el despreza os licores finos e as bebidas da cidade. Os parasitos extreman a súa admiración. Don Xoán, gardando unha superioridade sen decatarse diso, vai botando na mesa, en onzas como soles, centos de tegas de centeo, parellas de bois ornatos dos feirais e pasmo dos labregos, sementeiras, nabeiras, toradas de vellos carballos, dos que rexistran como arquivos nos fermosos circos do seu tronco, o maino e seguro decorrer das sazóns; mollos de viño, dereitos de señorío.
1885
Unha oficina polo serán. Chuvia nos vidros lixados. Fedor de cabichas. Traballo extraordinariio. Medo á chegada dun novo xefe. Testas encol das mesas. Don Xoán na súa. Como fidalgo, é moi dado. Nin lle parece mal que un antigo zapateiro, que lle fixo nun tempo moi boas botas de caza, lle fale desde a mesa veciña: "Ola, Juan". Don Xoán tiña unha serra de expedientes riba da mesa. [...] Don Xoán non sabe por onde comezar. Quizais pensa: "Como esstará a bodega do Ribeiro? O novo amo desfaría aquela pipa vella de carballo". [...] Don Xoán, saíndo da oficina, non quere mirar un grupo de rapazas que pasan. El ben coñece a figura da súa filla, a máis elegante. Leva ao seu carón un noivo. Un empregado de almacén. Don Xoán, cruzando diante do casino, por pouco o collen os cabalos dun coche. O cocheiro para, báixase, dille: "Señorito, dispense". Foi servidor de don Xoán. Dentro do coche, a figura do prestamista parece unha sardiña en lata. Fai que non ve a don Xoán. Ten medo dunha labazada. "Boh, o caso é que teño pazo fidalgo con escaleira de corte e escudos en Compostela", pensa acochándose coma un raposo.
Don Xoán, con dous retirados, pasea baixo os arcos da rúa. Horas sen remate. Mais el figura non decatarse. As fillas estarán cosendo e non convén estorbalas.
R. Otero Pedrayo: O fidalgo e outras narracións
Ningún comentario:
Publicar un comentario