sábado, 25 de maio de 2019

Robert Capa, fotógrafo


 Cando [Robert] Capa morreu [o 25 de maio de 1954] deixou tras de si unhas cantas facturas de hotel pendentes, varias cámaras, un armario cheo de roupas bonitas (nunca tivera mobles e dispuña xa de moi poucos obxectos persoais), unha familia destrozada, unha muller que esperaba casar con el e dous centenares de persoas que o consideraban un amigo.

Richard Whelan, biógrafo de Robert Capa

domingo, 19 de maio de 2019

Cesar Vicente en "Dolor y gloria " (2019)


 Cuando se llevó a cabo esta entrevista, César ya había visto la película, con lo cual era consciente de la sensualidad que despierta la secuencia de su desnudo, que a su vez provoca el desmayo febril del niño Salvador. “Me impactó verlo. Es raro, y más en una peli: con musiquita, tan bien iluminado…, queda bonito”, afirma. “Pero yo nunca me había grabado desnudo… Pasé frío, tenía que estar echándome agua todo el rato… Y al principio estaba súper acojonao, con tanta gente delante”. Se le pasó pronto, por lo que cuenta. “Entre tomas me traían una toalla y ya decía ‘no, no hace falta’, y me daba vueltas desnudo por la cueva… Me liberé”. Su primera película y ya un desnudo integral, algo que asegura que solo le preocupa un poco por sus padres. “No es que le gustara mucho a mi padre de primeras…, mi madre está encantada”. [...]

Me enamoré locamente de un amigo mío, que es muy hetero, muy pesado con sus novias”, recuerda entre risas. “Sigue siendo mi mejor amigo, aunque llevo tiempo sin verle. En su día le dije ‘tío, me gustas’. Creo que no lo entendió, porque solo me dijo ‘yo también te quiero’. Estaba claro que lo que yo sentía por él no era lo mismo que lo que él sentía por mí… Pues guay”. Así de pragmático parece ser también César.

Cuando le comento que me parece muy bien que diga abiertamente que es gay, puntualiza. “No es que sea gay, gay, gay. El hombre me puede, la verdad… Pero me gustan las chicas, y los chicos, y los maniquíes…”. No puede evitar el guiño al clásico de Radio Futura Enamorado de la moda juvenil mientras ríe. “No, los maniquíes no me gustan”, otra puntualización que recogemos. “Soy muy femenino, lo sé, y no lo voy a ocultar, porque si lo escondiera sería un César incompleto, y me siento a gusto como soy. Pero no me defino como gay, soy… yo”.

Entrevista en Shangay

mércores, 15 de maio de 2019

Galahaz


Bicado da recendente 

suavidade da mañá,

o escudo de cruz vermella

cinxido polo brazal,

espora de ouro calzada,

luminosa espada na man,

o corazón esforzado,

aceso e limpo de mal,

costa arriba, mentres zoa

no vento maino e levián

de secreta campaíña

o tanxido de cristal,

sobe o nobre cabaleiro,

no seu soño a cabalgar,

a montaña milagreira

do Cebreiro-Montsalvat.
 

 R. Cabanillas: Na noite estrelecida

A música calada, a soedade sonora