Nada do que eu teño che podería servir
para abrir as contras do teu corpo húmido,
xa reverdecido.
es o meu suave tritón.
da túa pel extráese a suavidade do musgo
as tús costelas anuncian
a silenciosa calma do balor que envolve os cantos rodados
dos regueiros da aldea
e asustado por un escuro florecemento dentro de ti
encólleste en pregarias desesperadas a ese deus da chuvia
que non ten máis nome
que os teus propios bronquios convertidos en humus
e os teus ollos debuxando a elipse borrosa
dos insectos que ao solpor devorarás.
Ningún comentario:
Publicar un comentario