MARÍA SOLIÑA
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soíña quedaches,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soíña quedaches,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traían:
ai, que soíña quedaches,
María Soliña.
As gaivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soíña quedaches,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soíña quedaches,
María Soliña.
Ningún comentario:
Publicar un comentario