Esperto e Adrián está sentado aos pés da cama.
Case sempre discutimos sobre as mesmas cousas, unha e outra vez.
Evitamos falar do importante.
Falo do que vin, do que lin, case nunca daquilo que toquei.
Ivan baixou mercar pan e dámo aos poucos na boca.
Pedimos comida por teléfono. Fóra comeza unha manifestación.
Se non falamos das cousas importantes se cadra é porque vivimos xuntos.
Porque hai momentos en que os nosos corazóns baten dentro do mesmo cuarto e o meu estómago vaise enchendo de pan.
O mundo respira. Discutimos.
Entón pregunto:
De que cor terán os ollos os fillos cos que soñei?
E comezamos outra conversa.
Ismael Ramos: "Un poema novo", en Lixeiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario